سرپرست معاونت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز گفت: ایران جزو کشور‌های دارای بالاترین شیب و شتاب افزایش جمعیت سالمندی در جهان است.پژمان بختیاری‌نیا گفت:.

سرپرست معاونت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز گفت: ایران جزو کشور‌های دارای بالاترین شیب و شتاب افزایش جمعیت سالمندی در جهان است.
پژمان بختیاری‌نیا گفت: در صورت برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری‌های صحیح، افزایش جمعیت سالمندان می‌تواند فرصت مناسبی برای همه باشد و در غیر این صورت، مشکلات جدی برای سالمندان، خانواده‌ها و جامعه به همراه خواهد داشت.

او می گوید: هر ساله مصادف با اول اکتبر و به منظور آگاه‌سازی در زمینه پیری و سالمندی یک هفته به عنوان هفته سلامت سالمندان تعیین می‌شود که امسال این هفته با عنوان “تاب‌آوری و مشارکت زنان سالمند “نامگذاری شده است.

به گفته او سالمند شدن جمعیت، پدیده‌ای رو به افزایش در سراسر دنیا و از جمله ایران است و پیش‌بینی می‌شود در سال ٢٠٥٠، تعداد سالمندان جهان برای اولین بار در طول تاریخ بشر بر تعداد اشخاص جوان پیشی بگیرد. طبق آمار سازمان بهداشت جهانی تعداد سالمندان کل جهان تا سال ٢٠٥٠ به ۲ میلیارد نفر خواهد رسید.

بختیاری‌نیا می گوید: آخرین پیش‌بینی‌های جمعیتی جهان نشان می‌دهد در سال ۱۹۹۰ در بدو تولد امید به زندگی ۶۴.۲ سال بود و این رقم در سال ۲۰۱۹ به ۷۲.۶ سال رسیده است و انتظار می‌رود این رقم در سال ٢٠٥٠ از مرز ۷۷.۱ سال بگذرد. در سال ٢٠١٩ از هر ١١ نفر در جهان یک نفر ٦٥ سال و بالاتر داشت در حالی که پیش‌بینی می‌شود این رقم در سال ٢٠٥٠ به یک نفر از هر ٦ نفر برسد.

این مقام مسئول گفت: جمعیت سالمندی ایران در حدود ٤٢ سال، از ٥ درصد در سال ١٣٥٥ به ١٠ درصد در سال ١٣٩٨ رسیده است. مجدداً در حدود ٢١ سال یعنی تا سال ١٤٢٠ به ٢٠ درصد خواهد رسید یعنی مجددا جمعیت سالمندی دو برابر خواهد شد این در حالی است که در بسیاری از کشور‌های توسعه‌یافته جهان، دو برابر شدن جمعیت سالمندی در طول بیش از ۱۰۰ سال اتفاق افتاده است.

بختیاری‌نیا گفت: بنابراین ایران از جمله کشور‌های واجد بالاترین شیب و شتاب افزایش جمعیت سالمندی در جهان است، افزایش سریع جمعیت سالمندان کشور، واقعیتی غیرقابل انکار است و تأثیر قابل‌توجهی بر افراد سالمند، خانواده آن‌ها و جامعه دارد. در صورت برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری‌های صحیح، این افزایش جمعیت می‌تواند فرصت مناسبی برای همه باشد در غیر این صورت، مشکلات جدی برای سالمندان، خانواده‌ها و جامعه به همراه خواهد داشت.

سرپرست معاونت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز می گوید: آگاهی یافتن از تغییرات سنی جمعیت و برنامه‌ریزی سیاسی ـ اقتصادی مبتنی بر آن، می‌تواند در موفقیت برنامه‌ها و سیاست‌گذاری‌ها، بسیار اهمیت داشته باشد. متناسب با ویژگی‌های همه جانبه این گروه سنی، باید سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی جامع انجام شود.

بختیاری‌نیا گفت: تاب‌آوری یعنی داشتن انعطاف لازم برای بازگشتن به حالت عادی. کسی که این ویژگی را در خود دارد و آن را تقویت می‌کند، کسی است که با ناامیدی، شکست و سختی روبه‌رو می‌شود، اما می‌تواند همه چیز را به گونه‌ای کنترل کند که بازگشت به روند عادی زندگی ممکن شود.

این مقام مسئول گفت: مصیبت‌ها، حوادث، فقدان‌ها و اتفاقات ناخوشایند از زندگی آدم‌ها دور نمی‌مانند. کسی که تاب‌آوری را به خوبی می‌شناسد و آن را در خود تقویت می‌کند از همه این‌ها می‌گذرد و در کشاکش روز‌های سخت زندگی دوام و تاب می‌آورد.

سالمندان باید حواس‌شان به سلامتی شان باشد و خودمراقبتی را فراموش نکنند. توصیه می‌شود با تقویت حس بخشش در خود از بند کینه‌ها و عقده‌ها رها شوند، از تجربه‌های خود برای دیگران بگویند و آن‌ها را با دیگران در میان بگذارند.

سرپرست معاونت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز می گوید: سالمندان باید سبک زندگی سالمی داشته باشند مثلا خوب بخوابند و خوب بخورند. در زندگی منظم باشند و با هدفمندی به لحظه‌هایشان معنا بدهند. به خودشان اجازه تجربه احساسات مختلف را بدهند و احساسات‌شان را سرکوب نکنند.

در صورت نیاز، سالمندان باید برای مدیریت بهتر احساسات‌شان به مشاور و روان‌شناس مراجعه کنند. برای حل مشکلات، منتظر ننشینند و ابتکار عمل را به دست بگیرند و مسائل را حل کنند. سالمندان باید بدانند به چه حمایت‌ها و پشتیبانی‌هایی در زندگی نیاز دارند و از کمک این پشتیبانان بهره ببرند. روی نکات مثبت هر چیز دست بگذارند و با مثبت‌اندیشی عاقلانه و واقع‌بینانه روحیه‌شان را بالا ببرند.

در حال حاضر موضوع سالمندی به عنوان یکی از چالش برانگیزترین موضوعات حوزه سلامت شناخته می‌شود. در این دوران به علت تغییرات زیستی، عملکرد جسمانی و روانی فرد کاهش می‌یابد و از طرف دیگر، جامعه نیز کمتر انتظار فعالیت و حضور فعال سالمندان را دارد. این دو عامل عملاً زمینه کاهش مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی و به دنبال آن انزوای اجتماعی سالمندان را ایجاد می‌کند.